Patricia De Martelaere blijft voor mij een topfilosofe, die met name over de dood heel indringend heeft geschreven. Ook deze essays ('Niet meer dan een dier', 'Naïef of sentimenteel: scheiding en troost', 'Zijn, worden en wijzelf' en 'Niets dat blijf't) hebben de schemerzone tussen dood en leven, tussen iets en niets, tussen zijn en niet-zijn als onderwerp. Maar dit is allerminst deprimerende literatuur. Integendeel, na het lezen blijft er een zinderend gevoel van hoop bij de lezer achter.
Ontzettend toch dat zij zelf zo jong gestorven is.
