Alhoewel ik altijd beweer dat ik boeken over boten, zeereizen of de zee zelf niet zo graag lees, vond ik dit een prachtig boek. Het hoofdpersonage worstelt met de gebeurtenissen uit haar verleden en met name uit het verleden van haar ouders, omdat deze er nooit hebben willen over praten. Haar moeder was na de gevangenschap ij het Jappenkamp in Indonesië al haar emoties kwijt en legde enkel de nadruk op zelfstandig zijn, zonder enige schijn van liefde, zonder een knuffel. Hierdoor geraakt de dochter gevangen in een leven zonder liefde en dat brengt heel wat pijn met zich mee.
Ik vond het mooi dat ook het schip, oorspronkelijk de Willem Ruys, maar later verschillende malen omgedoopt , onder meer tot de Achillo Lauro, in afwisselende hoofdstukken een (aanvullend) deel van het verhaal vertelt.
Een mooie mix van fictie en feiten.
Andere meningen/besprekingen:
8weekly: http://www.8weekly.nl/artikel/10722/josha-zwaan-zeevonk-wat-een-vrouw-en-een-boot-gemeen-hebben.html